Kinderen zijn heel flexibel en passen zich vaak moeiteloos aan in verschillende leefsituaties. Ze gedragen zich naar de wensen van de grootouders als ze daar logeren of bij vriendjes en vriendinnetjes. Als ze weer thuis zijn na een weekje logeren bij Opa en Oma kunnen ze een dag of meer bijzonder lastig zijn voor de ouders. Het aanpassen en afscheid nemen van deze andere omgeving vraagt veel energie van de kinderen. Gelukkig kunnen ze in hun eigen vertrouwde omgeving weer tot zichzelf komen en aan hun ouders vertellen hoe zij de tijd elders hebben beleefd.
Hoe anders is dit het geval bij gescheiden ouders waarbij de kinderen met een grote frequentie zich steeds weer moeten aanpassen aan de veranderende leefsituatie bij vader of moeder, al dan niet met (stief)vader/moeder en (stief) broertjes/zusjes. Deze kinderen hebben meestal geen mogelijkheden om zich thuis weer lekker te kunnen laten gaan om weer tot zichzelf te kunnen komen. Zeker niet als beide ouders door een nieuwe relatie onderdeel zijn van een nieuw samegesteld gezin. Hierdoor is het kind zijn eigen vertrouwde thuis kwijtgeraakt. Door de altijd aanwezige verticale loyaliteit tussen kind en ouder en visa versa verbieden zij zichzelf om zich hierover te uiten, voelen dit als verraad aan een der ouders. Dat betekent dat zij steeds meer energie steken om het de beide ouders afzonderlijk naar de zin te maken en ondertussen bekneld raken in een groot loyaliteitsconflict wat zich bij het ouder worden gaat wreken. Ze zijn zichzelf vergeten en hebben getracht te voldoen aan het verwachtingspatroon van de ouders. Hun eigen latente verwachting van het leven (identiteit) is niet tot ontwikkeling gekomen.
En ook voor hun geldt Prein's visie. De gescheiden ouder die denkt dat het allemaal wel meevalt en gelooft dat het kind geen schade ondervindt van de scheiding wordt later ernstig teleurgesteld; ieder kind wordt meer of minder beschadigd bij een scheiding. Om deze schade zoveel mogelijk te beperken moet het kind in staat worden gesteld om de (nietverzorgende) ouder een plaats te geven inclusief de rol die hij/zij speelt in het leven van het kind. Het kind moet leren om de beperkingen/teleurstellingen te benoemen en te accepteren. Dat alles is essentieel voor een gezonde ontwikkeling van het kind en ouders moeten hiervoor de ruimte creeren. Daarna onstaat ook de ruimte om een eventuele stiefouder te accepteren en een plaats te geven in zijn/haar leven. Als dit niet gebeurt blijven de stiefouder en de biologische ouder dezelfde ruimte innemen en alleen dat al geeft (loyaliteits)conflicten.
Alles wat kostbaar voor je is moet je koesteren en zorgvuldig mee omgaan. Menigeen zal beamen dat een kind het meest 'kostbare bezit' is in het leven van ouders. Het is verbazingwekkend te ervaren hoe ouders met hun 'kostbare bezit' omgaan.
zie ook:http://www.mandala.be/psychotherapie/nagy.htm en lees 'de liefdesladder"van Else Marie van den Eerenbeemt.
Begeleiding voor samengestelde-en eenouder gezinnen met gedeelde kinderen door psychologe en ervaringsdeskundige Diny van Gils stiefmoeders@casema.nl
De regenboog
Het samengestelde gezin is als een regenboog waarin iedere persoon die deel uitmaakt van dat gezin zijn eigen kleur en mooie schittering inbrengt. Laat de regenboog intact! We verwonderen ons immer over al die mooie kleuren die zo naadloos in elkaar overlopen. Simpeler gezegd; laat ieder in zijn eigen waarde.
Rood en blauw zijn beide primaire kleuren en als kleur volkomen gelijkwaardig aan elkaar maar niemand zal beweren dat het dezelfde kleuren zijn. Zo heb ik ook altijd het leven met andermans kinderen gezien, als kinderen gelijkwaardig aan elkaar maar toch zo verschillend. Niet meer niet minder; niet beter niet slechter; niet gemakkelijker niet moeilijker; niet meer of minder problemen; maar wel volkomen anders.
Zonder aan de grondstoffen te morrelen verandert het universele begrip rood en blauw niet. Zo verandert het stiefgezin ook nooit in een kerngezin; simpel omdat de fundamentele basis er reeds is en nooit meer kan worden veranderd. In het leven met andermans kinderen doorloop je verschillende fases van respectievelijk gedogen, accepteren en het ultieme wat je kunt bereiken is ze te aanvaarden. Dat is een proces van jaren en misschien blijf je steken in de fase van acceptatie. De kinderen gaan door eenzelfde proces alleen is het voor hun allemaal wat heftiger. Ook zij blijven vaak steken in de fase van acceptatie. Als stiefouder kies je min of meer voor deze situatie. Kinderen hebben niets te kiezen, dat wordt voor hun gedaan!! Een kind heeft het recht om van vader en moeder te houden, ook al zijn die in gebreke gebleven. Sterker, het is een kunst om de gebreken van de ouders onder ogen te durven zien, ze te benoemen en dan nog liefdevol van beide ouders te houden. Kritiek op een bepaald gedrag of aspect betekent niet dat de gehele persoon wordt veroordeeld. (Stief)ouders hebben de plicht om hun kinderen daarbij te helpen. Dat lijkt op altruïstisch handelen maar niets is minder waar; het is ordinair eigenbelang op de lange termijn.
Rood en blauw zijn beide primaire kleuren en als kleur volkomen gelijkwaardig aan elkaar maar niemand zal beweren dat het dezelfde kleuren zijn. Zo heb ik ook altijd het leven met andermans kinderen gezien, als kinderen gelijkwaardig aan elkaar maar toch zo verschillend. Niet meer niet minder; niet beter niet slechter; niet gemakkelijker niet moeilijker; niet meer of minder problemen; maar wel volkomen anders.
Zonder aan de grondstoffen te morrelen verandert het universele begrip rood en blauw niet. Zo verandert het stiefgezin ook nooit in een kerngezin; simpel omdat de fundamentele basis er reeds is en nooit meer kan worden veranderd. In het leven met andermans kinderen doorloop je verschillende fases van respectievelijk gedogen, accepteren en het ultieme wat je kunt bereiken is ze te aanvaarden. Dat is een proces van jaren en misschien blijf je steken in de fase van acceptatie. De kinderen gaan door eenzelfde proces alleen is het voor hun allemaal wat heftiger. Ook zij blijven vaak steken in de fase van acceptatie. Als stiefouder kies je min of meer voor deze situatie. Kinderen hebben niets te kiezen, dat wordt voor hun gedaan!! Een kind heeft het recht om van vader en moeder te houden, ook al zijn die in gebreke gebleven. Sterker, het is een kunst om de gebreken van de ouders onder ogen te durven zien, ze te benoemen en dan nog liefdevol van beide ouders te houden. Kritiek op een bepaald gedrag of aspect betekent niet dat de gehele persoon wordt veroordeeld. (Stief)ouders hebben de plicht om hun kinderen daarbij te helpen. Dat lijkt op altruïstisch handelen maar niets is minder waar; het is ordinair eigenbelang op de lange termijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten