Begeleiding voor samengestelde-en eenouder gezinnen met gedeelde kinderen door psychologe en ervaringsdeskundige Diny van Gils stiefmoeders@casema.nl
Stiefmoeders leven in een spagaat
Het leven met andermans kinderen brengt de stiefouder in een spagaat tussen partner en stiefkinderen, tussen stiefkinderen en biologische ouder(s). Vaak hebben zij hierin, helaas ook nog een kataliserende functie. Hierdoor wordt het ook voor de stiefouder moeilijk om bij zichzelf te blijven. Dat geldt niet alleen voor stiefouders. Carry Slee, schrijfster van (kinder)boeken zei ooit: 'in de moeder verliest zich de mens'. Het aanhoudende plichtsbesef dat je het allemaal goed moet doen dringt zich dagelijks op. Wie bepaalt eigenlijk wat 'het goed doen' is. Je (schoon)ouders, familie, vrienden weten het ineens allemaal veel beter, ook hier staan de beste stuurlui, zoals altijd, aan de wal. Ouders dragen ieder honderd procent verantwoordelijkheid voor hun kinderen , ook na een scheiding, en vinden het daarom gewoon om in te leveren ten gunste van de kinderen, denken hier eigenlijk niet bij na. Voor stiefouders is dit geen natuurlijke zaak. Zij zijn niet verantwoordelijk omdat de biologische ouders altijd de verantwoordelijkheid blijven dragen voor hun kinderen. Zij voelen zich echter wel verantwoordelijk en krijgen hiervoor nauwelijks erkenning. De buitenwereld heeft ook nogal wat kritiek; zij zien echter niet de zorg van alledag en wat er zich allemaal voltrekt in het stiefgezin. Ook de bijdrage van de biologische ouders is niet altijd positief. Zo onstaat er, zelfs in stiefgezinnen waar het goed gaat, vaak een vertekend beeld van de werkelijkheid waardoor je als stiefouder toch wat kreupel loopt in je geluk.
De regenboog
Het samengestelde gezin is als een regenboog waarin iedere persoon die deel uitmaakt van dat gezin zijn eigen kleur en mooie schittering inbrengt. Laat de regenboog intact! We verwonderen ons immer over al die mooie kleuren die zo naadloos in elkaar overlopen. Simpeler gezegd; laat ieder in zijn eigen waarde.
Rood en blauw zijn beide primaire kleuren en als kleur volkomen gelijkwaardig aan elkaar maar niemand zal beweren dat het dezelfde kleuren zijn. Zo heb ik ook altijd het leven met andermans kinderen gezien, als kinderen gelijkwaardig aan elkaar maar toch zo verschillend. Niet meer niet minder; niet beter niet slechter; niet gemakkelijker niet moeilijker; niet meer of minder problemen; maar wel volkomen anders.
Zonder aan de grondstoffen te morrelen verandert het universele begrip rood en blauw niet. Zo verandert het stiefgezin ook nooit in een kerngezin; simpel omdat de fundamentele basis er reeds is en nooit meer kan worden veranderd. In het leven met andermans kinderen doorloop je verschillende fases van respectievelijk gedogen, accepteren en het ultieme wat je kunt bereiken is ze te aanvaarden. Dat is een proces van jaren en misschien blijf je steken in de fase van acceptatie. De kinderen gaan door eenzelfde proces alleen is het voor hun allemaal wat heftiger. Ook zij blijven vaak steken in de fase van acceptatie. Als stiefouder kies je min of meer voor deze situatie. Kinderen hebben niets te kiezen, dat wordt voor hun gedaan!! Een kind heeft het recht om van vader en moeder te houden, ook al zijn die in gebreke gebleven. Sterker, het is een kunst om de gebreken van de ouders onder ogen te durven zien, ze te benoemen en dan nog liefdevol van beide ouders te houden. Kritiek op een bepaald gedrag of aspect betekent niet dat de gehele persoon wordt veroordeeld. (Stief)ouders hebben de plicht om hun kinderen daarbij te helpen. Dat lijkt op altruïstisch handelen maar niets is minder waar; het is ordinair eigenbelang op de lange termijn.
Rood en blauw zijn beide primaire kleuren en als kleur volkomen gelijkwaardig aan elkaar maar niemand zal beweren dat het dezelfde kleuren zijn. Zo heb ik ook altijd het leven met andermans kinderen gezien, als kinderen gelijkwaardig aan elkaar maar toch zo verschillend. Niet meer niet minder; niet beter niet slechter; niet gemakkelijker niet moeilijker; niet meer of minder problemen; maar wel volkomen anders.
Zonder aan de grondstoffen te morrelen verandert het universele begrip rood en blauw niet. Zo verandert het stiefgezin ook nooit in een kerngezin; simpel omdat de fundamentele basis er reeds is en nooit meer kan worden veranderd. In het leven met andermans kinderen doorloop je verschillende fases van respectievelijk gedogen, accepteren en het ultieme wat je kunt bereiken is ze te aanvaarden. Dat is een proces van jaren en misschien blijf je steken in de fase van acceptatie. De kinderen gaan door eenzelfde proces alleen is het voor hun allemaal wat heftiger. Ook zij blijven vaak steken in de fase van acceptatie. Als stiefouder kies je min of meer voor deze situatie. Kinderen hebben niets te kiezen, dat wordt voor hun gedaan!! Een kind heeft het recht om van vader en moeder te houden, ook al zijn die in gebreke gebleven. Sterker, het is een kunst om de gebreken van de ouders onder ogen te durven zien, ze te benoemen en dan nog liefdevol van beide ouders te houden. Kritiek op een bepaald gedrag of aspect betekent niet dat de gehele persoon wordt veroordeeld. (Stief)ouders hebben de plicht om hun kinderen daarbij te helpen. Dat lijkt op altruïstisch handelen maar niets is minder waar; het is ordinair eigenbelang op de lange termijn.