NIEUW

Vanaf heden is het ook mogelijk om per telefoon en/of per mail te communiceren over alles wat te maken heeft met samengestelde - en eenoudergezinnen.

Mail naar dvangils@casema.nl of bel met 0162-740588

Hoe ben ik ertoe gekomen om gespreksgroepen te begeleiden voor ouders van samengestelde en eenoudergezinnen en waar komt mijn passie vandaan?
De eerste vraag is eenvoudig te beantwoorden. Ik werd gevraagd door de stichting stiefmoeder nederland om als gespreksleider mee te doen met de eerste stiefmoederdag, nu drie jaar geleden, in Tilburg . Daarna kwam het idee op om gespreksgroepen voor stiefmoeders op te richten in het gehele land en op de vraag of ik daarvoor ook beschikbaar was heb ik positief maar aarzelend geantwoord.
Daarna kwamen dingen in een stroomversnelling. Na eerst voor de stichting te hebben gewerkt kwam de fase waarin ik het zelfstandig wilde gaan doen. Als ervaringsdeskundige (37 jaar full-time stiefmoeder) had het stiefmoederschap ook bij mij onverwerkte sporen achtergelaten zoals frustratie en onbegrip. Door het begeleiden van de gespreksgroepen vond er een loutering plaats van mijn eigen stiefmoederschap en ik merkte dat ook onverwerkte zaken een plaats kregen.
De gesprekken met mijn man over die tijd en onze kinderen werden intenser en er kwam meer begrip voor elkaar en dit zelfs na 35 jaar!!! Hiermee heb ik de passie beschreven die diep in mij nog steeds aanwezig is om mijn ervaringen met anderen te delen. Ik hoop daarmee mensen te laten zien dat het geen gemakkelijke taak is maar dat het zeker de moeite waard is om hierin te investeren.
De universitaire studie Psychologie waarin het gedachtegoed van Nagy, de contextuele benadadering en therapie mij hevig aansprak kwam hierbij uitstekend van pas.
Leeftijd, ervaringsdeskundige, de fase waarin ik mij bevind in het stief(groot)moederschap waardoor het mogelijk is een helicopterview te hebben omdat de meest emotionele fase achter me ligt en de universitaire studie psychologie vormen een ijzersterke combinatie om dit soort werk te kunnen en mogen doen

Over 6 jaar zijn er in Nederland meer samengestelde- en eenoudergezinnen met gedeelde kinderen dan kerngezinnen. Het ziet er nog niet naar uit dat dit snel zal veranderen.
De problemen die zich voordoen in het samengestelde gezin verschillen in principe niet van de problemen in het kerngezin maar worden wel totaal anders beleefd

LOSLATEN

Er zijn vele zaken in het leven die vragen om loslaten (vergeving en vergeten)

Ook al houd je van elkaar, er zijn vele momenten en situaties denkbaar waarbij je elkaar toch behoorlijk kunt kwetsen. Dat kan gebeuren met woorden, (die kun je niet terugnemen) maar ook door dingen te doen, ( een andere relatie of een slippertje). Dan is het moeilijk om het vertrouwen weer op te bouwen maar in elke relatie gebeurt dit in meer of minder ernstige mate. Ook al is er een onuitgesproken opvatting: (onder veel mensen die dit nog niet hebben meegemaakt), dat je dan maar uit elkaar moet gaan. Dat is echter vaak geen oplossing. Uitpraten, vergeven, zand erover, vergeten en opnieuw beginnen, mits beiden dat ook echt willen maakt de relatie sterker, (‘alles wat mij niet vernietigd maakt mij sterker’(filosoof Nietsche)
Moeilijker wordt het als je de dingen innerlijk niet meer kunt loslaten en eigenlijk betekent dit dat je wel kunt maar niet wilt loslaten. Je hebt maar een visie, een gedachte vanuit dezelfde koker. Het wordt een vicieuze cirkel waar je niet uit komt. 'De ex speelt nog een veel te grote rol in je relatie, en oefent als het ware controle uit of (mis)gebruikt de situatie'.
'Stiefkinderen waarmee je een slechte relatie hebt worden altijd gezien vanuit hetzelfde negatieve perspectief, terwijl ze ook andere positieve kanten hebben'.
Geen mens in deze wereld heeft alleen maar negatieve kanten. Iemand die met een borrel op een ongeluk veroorzaakt waarbij vader/moeder van een gezin overlijdt, heeft een verschrikkelijke daad begaan en dat aspect in die persoon mag worden veroordeeld, van die daad mag je afstand van nemen maar niet van de gehele mens. Als diezelfde persoon dan een doodziek iemand met kanker naar de dood begeleidt dan is dat ook een moment van waardering op zijn plaats. Als dit plaatsvindt binnen je eigen kleine familiekring is afstand nemen van het gebeurde maar ook van de persoon vaak het gevolg.( Ik wil er niets meer mee te maken hebben is dan de gemakkelijkste weg) Als je de tijd gegund is dan betekent het vergeven van deze daad (het loslaten van je eigen frustratie) vaak een bevrijding.

Dat kost echter de moed om zaken vanuit een andere invalshoek te gaan zien en in de hectische situatie van het stiefmoederschap in een (vaak) samengesteld gezin is dat niet gemakkelijk en kost tijd, veel tijd.
Voor verandering heb je alleen jezelf nodig. Het is namelijk niet mogelijk om verandering op te leggen een andere persoon, tenzij die dat zelf ook wil!!
Het loslaten (van frustraties, want dat zijn het) is een proces van vallen en opstaan. Balanceren van nemen en geven, vasthouden en loslaten.
Eerlijk zijn tegen jezelf en wat je zegt, denkt en doet in harmonie met elkaar te laten zijn behoedt je voor veel frustraties. Zie de visie van Prein op de weblog
Als je teveel wegdrijft van jezelf kom je vroeg of laat in conflict hiermee.
Sommige futiliteiten worden opgeblazen: 'de kinderen worden eerder afgezet dan was afgesproken', niet iets om je echt druk om te maken maar de onderliggende emotie: 'en zij/hij kan staan en gaan waar hij/zij wil want ik zorg toch wel voor de kinderen'is een beladen emotie, die je moet loslaten. Je hebt nu eenmaal geen grip op het leven van de andere en dat moet je ook niet willen. ‘De stiefkinderen laten alles slingeren en ik zit me te ergeren’. Zij hebben thuis ander waarden en normen. Moeten zich bij jou in het weekend aan de regels houden en dat mag je ook als regel stellen maar… zie het als: ‘wie zich niet ergert maar verwonderd, wordt zeker tachtig en misschien wel honderd’. Laat het los als de kinderen maar eens in de veertien dagen bij je zijn : maak het vooral gezellig maar houd je wel vast aan jouw regels.
'Ik zou zo graag nieuwe spullen willen kopen maar eet nog steeds van het servies van zijn overleden vrouw'. Het is niet het bord waarvan het eten niet smaakt het is de onderliggende emotie: 'ik ben een verlengstuk van haar en wil om mezelf worden gewaardeerd'.
Trap vooral niet in de valkuil dat de situatie nou eenmaal zo is of dat iemand nou eenmaal zo in elkaar zit. Een veelgehoorde kreet ‘ik kan het niet aan'of ‘ ik trek het niet’ betekent niet zelden: ‘ik wil dit niet'. Veranderen is moeilijk, heel moeilijk maar het kan wel.
Tot slot: waak ervoor dat je vrienden uitkiest die een negatieve invloed op je hebben. Begrip voor een bepaalde situatie doet altijd goed. Waak voor 'meepraters' die je alleen maar bevestigen in je frustratie. Dat maakt erg ongelukkig. Vraag je af of dat wel echte vrienden zijn
Eenmaal de kunst van het loslaten geproefd wil je meer want je krijgt er zoveel voor terug, het voelt echt een stuk beter.

Een paar zinnige spreuken die tot nadenken zetten:
‘Grote god laat ik over niemand oordelen voordat ik veertien dagen in zijn/haar schoenen heb gelopen’
en
'Doe wat ge wilt, gekletst wordt er toch'

Loslaten is ook afstand nemen van wat andere personen of je omgeving vinden van jou en wat en hoe je de dingen doet. Met andere woorden: 'hoe belangrijk vind je het om aardig te worden gevonden en hoeveel van jezelf moet je daarop inleveren).

Enkele goede tips:


Vergeef maar vooral vergeet en kom niet op conflicten terug die reeds zijn uitgepraat.
Zoek ontspanning en afleiding, stel je (misschien wel irreele) verwachtingen bij
Zoek zelfbevestiging - dat kan bij goede mensen en in bezigheden die je accu opladen inplaats van leegtrekken. Zen, Yoga, Meditatie zijn, indien het je past, goede hulpmiddelen om te ontspannen.
Zoek ankers om vast te liggen. Richting geef je aan het leven door doelen te stellen die je op korte of lange termijn wilt bereiken. Partner, vrienden, sociale contacten, werk, studie, hobby, sport, kunnen hierbij helpen. Loslaten is slechts de helft van het leven.
Zorg dat wat je dénkt en doet niet te ver af staat van wat je vóelt. Loslaten is beide.
Denk vaker 'ik wil' dan 'het moet' dit laatste versterkt je woede en het maakt je rigide.
Zoek een andere invalshoek - je kunt er altijd nóg weer anders tegenaan kijken. Verplaats in de situatie van de ander dat levert meer begrip op. en meer begrip leidt tot meer tolerantie.