Rupsje nooitgenoeg

Kinderen hebben hun eigen waarheid, een waarheid die de werkelijkheid vaak vertekent.
"Papa was er met mijn verjaardag nooit". In werkelijkheid is dat slechts tweemaal gebeurd omdat hij voor zijn werk in het buitenland was.
Vaker nog geldt dat ook voor hun beleving van ontvangen liefde en aandacht; ze vinden dat ze in alle opzichten tekort zijn gekomen en, vertekend of niet zij blijven hiervoor de rekening presenteren aan ouders, familie en vrienden. Ze gedragen zich (vaak onbewust) als een parasiet.
Hetgeen hun wordt toegezegd wordt altijd opgerekt; een dagje weg worden er twee. Een vakantie van twee weken naar het buitenland is te kort vanwege de afstand dus dat worden er vier. Geleende dingen komen slechts moeizaam terug en geld wordt liever niet terugbetaald; de verstrekker van de lening heeft het toch niet nodig? De auto nodig? wordt niet gevraagd, soms meegedeeld, maar altijd aangenomen dat dit allemaal kan. De tank benzine weer aanvullen? oh helemaal vergeten. Doe ik een volgende keer wel. En jammer genoeg strekt zich dit uit tot de volwassenheid. Eenmaal op zichzelf wonend zet dit patroon zich voort. Afspraken worden niet nagekomen. Er moet altijd iets worden meegenomen van het ouderlijke huis. De krant die jullie toch al gelezen hebben? een pak koffie of toilletpapier, tampons of panties omdat ze dit net niet in huis hebben, maar ook het min of meer afdwingen van beloftes om al dan niet een bezoek te brengen, te passen op kleinkinderen en onverwacht bezoek met eten en slapen zonder van tevoren afgesproken. Hoezo komt dit moeilijk uit? Ze hebben er in hun eigen beleving gewoon recht op. Als je ze hierop aanspreekt herkennen ze zichzelf totaal niet in dit gedrag.
Ze vinden zichzelf zeer behulpzaam, doen altijd alles voor iedereen kosteloos en vinden dat ze zeer flexibel zijn en al helemaal niet veeleisend. Het lijkt wel of het hun ontbreekt aan elke vorm van zelfreflectie. Als biologische moeder met onvoorwaardelijke liefde voor je kind is dit niet altijd even gemakkelijk en zie je best die vervelende kanten van je kind maar bedekt deze met de mantel der liefde. Misschien begrijp je het ook allemaal wel vanuit een 'moeilijk' verleden. Hoeveel moeilijker is dit voor de stiefmoeder. Zij vind die kinderen 'rupsjesnooitgenoeg' die de rekeningen in de bus van een onschuldige derde posten, die niet verantwoordelijk is voor de vereffening van deze rekeningen. Ze behoren in de postbus van de biologische moeder, maar de loyaliteit aan die biologische moeder verbiedt hun dat. Zij proberen bij de stiefmoeder af te dwingen wat hun biologische moeder hun heeft onthouden!. Ik ken een stiefmoeder die bij gelegenheid erachter kwam dat zelfs haar gouden sieraden werden 'geleend' . Onnodig te vermelden dat dit wel enige boosheid oproept. In dit geval gaat het niet om de gouden sierraden maar om de daarbij behorenden emotie. Een emotie die stiefkinderen en stiefouder nooit kunnen delen.